Immens verdriet

Verdriet dat snijdt door de ziel, niet uit te drukken is in woorden, waarbij ons eigen leven voor ons gevoel ophoudt, waarbij we overleven en ons afvragen waarom we nog leven. Allemaal maken we in ons leven verdrietige tijden mee en zal ons leven nooit meer hetzelfde zijn als voorheen. Verdriet is het lijden hier op aarde, het lijden is nodig om ons op weg te helpen naar om ons eigen leven te leiden.

Maar wat als jij niet vraagt om dit verdriet, je leven in een seconde compleet op zijn kop staat, omdat een geliefde, een dierbare uit je leven wordt gerukt, bruut in een klap weg, nooit meer, nooit meer…. Hoe kom je daar overheen? Want op het moment dat dat ons overkomt is het verdriet immens. We lezen wel eens berichtjes in de krant die door onze ziel snijden, alleen blijft het leed onszelf gespaard, we kunnen wel meeleven met diegenen die het overkomt. We kunnen er een paar dagen echt last van hebben, want we wensen dit niemand toe. Hoe ga je om met verdriet van het verlies van je kind, je partner, je ouders…. Dat doet een ieder op zijn manier en elke manier is goed.

Datgene waar je zielsveel van houdt, je eigen leven voor op het spel zou zetten is niet meer, je kunt nooit meer met elkaar praten, lachen, huilen, kibbelen, elkaar aanraken en met name dat laatste, het fysieke is er niet meer. Je kunt naar een foto kijken, je kunt tegen de foto praten, dat kan een opluchting zijn, maar het immense verdriet verdwijnt er niet door. Toch moet je door, het leven wacht op jou en je omgeving heeft heel veel compassie, maar ook die gaan op een gegeven moment door.

De mens is sterk, heel sterk, bezit een enorme overlevingsdrang en die drang tot overleven gaat er voor zorgen dat we lichtpuntjes gaan zien in ons leven. Je kunt jezelf hier ook een handje bij helpen, maar dat kan pas, als je verder in de tijd bent, het gevoel van ongeloof en verbijstering, de boosheid enigszins kunt loslaten. Het lijf stelt zich in op dit immense verdriet en druppelsgewijs komt er nieuwe dingen, noem het ingevingen binnen, die jou gaan helpen met dit immense verdriet om te kunnen gaan. Rouw, echt rouw, laat niemand jou wijsmaken dat de tijd van rouw voorbij is. De een kan het loslaten in een half jaar, de ander doet er 7 jaar over. Er staat geen termijn voor, dit verdriet mag er zijn.

Hoe kun je jezelf een handje helpen om om te gaan met deze pijn. De stap die jij moet gaan zetten om door deze pijn heen te komen, is acceptatie. Accepteren dat die dierbare er niet meer is, maar wel alle mooie, fantastische herinneringen. De tijd die jullie is gegund, die was magisch en daar aan terugdenken, verzacht de pijn, waarbij een golf naar boven kan komen, dat je het terug wilt, die mag er ook zijn, laat die maar komen, want zo bereid je jezelf voor naar de acceptatie. Accepteer ook van jezelf dat je mag rouwen. Het een plekje geven, is juist het verstoppen en niet door deze immense pijn en verdriet heengaan.

Een volgende stap in je proces is tot het besef komen dat jouw dierbare die er niet meer is, jou nooit zo zou willen zien lijden, nooit, daar ben jij een te mooi mens voor en degene die er niet meer is, ook. Zoek steun bij dierbaren, familie, vrienden, vertel, deel, deel alles wat jij wilt, je merkt vanzelf wie jouw delen kan accepteren ja of nee. Je merkt zelf of de ander er voor open blijft staan ja of nee. Vaak blijven er een paar die altijd de deur voor je open zullen blijven doen. Daar kun jij komen met al je verdriet, die geven en blijven je steun geven.

Probeer je leven in te blijven richten met een ritme. Als er geen ritme meer is, raak je jezelf kwijt, ligt depressie om de loer. Door ritme te houden in de dag, heb je houvast, het bied jou structuur waar je zo naar op zoek bent. Je zult zien, pijnt heelt alle wonden, door jezelf de tijd te geven deze diepe pijn te helen, ga je weer hele kleine lichtpuntjes zien en dat mag. Weet dat jouw dierbare die er niet meer is, het jou gunt, het jou juist gunt. En al heelt de tijd niet de gehele wond, jij kunt er mee leven en jouw leven staat niet meer stil. Liefs Clarissa